Gisteren -23 november 2019- gingen deze toppers op bezoek bij AVC in Sexbierum.  Ja lezers, U leest het goed: wij hebben deze denkwaardige pot gewonnen. Dit was goed voor ons plezier, vertrouwen, teamgeest.  Dat zal ik even toelichten: tot nu toe hadden we dit seizoen nog niet kunnen winnen van één van onze tegenstanders. Sommige teams zijn dus gewoon te sterk voor ons. We hebben ook drie keer verloren waarbij dat totaal onnodig was. Vorige week (16 november) was daar het laatste goede voorbeeld van. Wel zeven a acht dikke kansen onbenut gelaten. Logisch gevolg: tegenstander scoort wél, koppies naar beneden.

Ik zeg altijd: als je gelooft dat je kan winnen / een kans hebt, dan ga je je er als team ook naar gedragen. Omgekeerd geldt het ook: als je als team het veld betreedt met het idee “we verliezen tóch”  dan gedraagt het team zich dáár naar.

De wedstrijd van gisteren hadden we écht nodig.  Ik weet niet waarom het gister zo goed liep: gingen spelers vroeg naar bed? Goede afstemming technische staf ? (we hadden even een goed overleg met de trainers Jorn en Colin)…. In ieder geval: we zaten er vanaf begin tot eind goed bovenop. Vroeg storen, wat resulteerde in veel schotjes van AVC van afstand. Maar meestal niet heel gevaarlijk. Onze verdienste. Mooi, daardoor groeide ons vertrouwen. We zeiden “dit gaat goed” tegen elkaar. Bij rust 0-0. Jens’ vader Johan beloonde dit met wat lekkers.  De tweede helft eigenlijk één kansje gehad: een schot van Koen hield de keeper nét tegen, maar liet de bal los. Thomas Rinia was daar als de kippen bij om de bal in het doel te schieten.

Vanaf toen hebben we geknokt en tegengehouden wat we konden, en eigenlijk geen kansen meer gekregen. Maar wat in ons voordeel heeft gewerkt, daar ben ik van overtuigd: onze tegenstander werd geïrriteerder en geïrriteerder. Want hun acties resulteerde niet in een doelpunt. Over de onsportiviteit van de tegenstander wil ik verder niet verslag doen.